بررسی میزان فرسودگی شغلی در بین مددکاران اجتماعی شاغل در ناجا و شناخت عوامل موثر برآن در تهران

فرسودگی شغلی‏ کاهش قدرت سازگاری فرد با عوامل فشار زاست و سندرمی است مرکب از خستگی جسمی و عاطفی که منجر به ایجاد خودپنداره‏ی منفی در فرد، نگرش منفی نسبت به شغل و فقدان احساس‏ ارتباط با مراجعان به هنگام انجام وظیفه می‏شود. تحقیق حاضر با هدف شناخت و بررسی میزان فرسودگی شغلی مددکاران اجتماعی ناجا و ارتباط آن با مقتضیات شغلی انجام شده است، روش پژوهش حاضر پیمایشی است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه مددکاران اجتماعی ناجا بوده، که از روش تمام شماری استفاده شده است. ابزار پژوهش پرسشنامه ماسلاخ و جکسون بوده است. چارچوب نظری تحقیق حاضر نظریه ماسلاخ و جکسون بوده که فرسودگی شغلی را در سه بعد خستگی عاطفی، مسخ شخصیت، و کاهش موفقیت فردی می سنجد. نتایج پزوهش نشان می دهد که مابین سن، جنس، وضعیت تاهل، حجم کاری زیاد، ویژگی های نقش، سابقه کار، امنیت شغلی، نوع استخدام، و مشارکت در تصمیم گیری با فرسودگی شغلی رابطه ی معنادار وجود دارد. فرضیه مابین تحصیلات با فرسودگی شغلی و تنوع و خلاقیت شغلی با فرسودگی رد شده است. مدیران و مسئولین و تصمیم گیران معاونت اجتماعی ناجا با آگاهی از نتایج این پژوهش می توانند با برقراری ارتباطات صحیح و مطلوب با مددکاران ضمن تدوین راهکارهای حمایتی رسمی و غیر رسمی و مشارکت دادن مددکاران در تصمیم گیری ها محیط مناسبی را برای ادامه فعالیتهای حرفه ای مددکاران و رضایت هر چه بیشتر مراجعان فراهم سازند.